Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

ακουσα σημερα οτι οι γερμανοι εχουν μια εκφραση σχετικα με τη λυπη που νοιωθεις οταν συνηδητοποιεις την αποσταση αυτου που πραγματικα ζεις με το ιδεατο κοσμο που ειχες πλασει. 
και καταληγω στο συμπερασμα πως η ζωη τελικα αυτο ειναι. να βρισκεις μεσα σου τη δυναμη να το αποδεχεσαι και να προχωρας.
να αφηνεις τη λυπη να φευγει απο μεσα σου και να αναπολεις την ηρεμια και την ευχαριστηση που ειχες πριν. και να γραπωνεσαι απο την θεληση για τη ζωη στην αρχη σαν σκεψη και σιγα-σιγα να την αφηνεις να γιγαντωνει μεσα σου. μεχρι να σε πλυμμηρισει και παλι η θεληση να υπαρξεις και να ζεις...
αλλωστε οπως λενε η ζωη ειναι μια ροδα με τα πανω και τα κατω της. δεν μπορεουμε ομως να την καταλαβαουμε και να την αποδεχτουμε οταν ειναι στα κατω της. ομως και παλι ανεβαινει και φωτιζει ο ηλιος ...
καλο σας ξημερωμα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου